11 maart Motueka - Greymouth

On the road again. We verlaten het dichterbevolkte noorden van het Zuidereiland. Het landschap wordt steeds bergachtiger en we zien overwegend naaldbomen en kreupelhout. De wegen lopen op de meest voor de hand liggende manier: langs de kronkelende rivieren. Opschieten is er dus niet bij. Maar dat hoeft ook helemaal niet. Aan het stuur heb ik ook alle gelegenheid de woeste, diepe dalen met de snel over de ruw gesteente voortkolkende bergstromen op mij in te laten werken. Een groot contrast met het Abel Tasman National Park. Het grootste gedeelte van de route loopt langs de Buller River. Deze rivier heeft in de benedenloop de indrukwekkende Buller Gorge gevormd. Langs deze imposante kloof drukt de weg zich tegen de hoogoprijzende rotswand. Het was een mooie belevenis om deze route te rijden. Onderweg zagen we in de bergdalen veeteelt ( veel koeien, schapen, herten) , boomgaarden met veel fruit en hopteelt. Trouwens de kiwi's zijn hier verrukkelijk. Voorbij Charleston volgt de weg zich langs de kust. Het is een opwindend stuk van de West Coast. De woelige Tasmaanse zee slaat schuimend tegen de rotsen. Op de brede stranden laat de zee bergen drijfhout achter. Bijzonder onstuimig is de branding bij de Pancakes Rocks. De hoog uit de zee oprijzende rotsformaties lijken op stapels pannenkoeken. Uit de "blowholes" schiet het water tevoorschijn. We verbleven hier een tijdje om dit alles op ons te laten inwerken. Ik tuurde over de zee en zag opeens twee dolfijnen enkele meters boven het water springen. Ik riep enthousiast naar pa, die ze ook zag. Dit herhaalde zich een aantal keer. Dit was echt een kadootje. Het was de hoogste tijd om weer een slaapplek op te zoeken. Via CamperMate vonden we een camping vlak langs het strand. Het was inmiddels al ongeveer 19.00uur. Eerst een wijntje en dan even het strand op. Het was maar een paar minuten lopen. Breed strand met veel aangespoeld drijfhout. Een tijdje naar de branding gekeken. En ja hoor, ik zag weer dolfijnen zwemmen.  Het was weer top vandaag!